door Erik Berendsen
Het kan ermee te maken hebben gehad dat ik opgegroeid ben met de Rabobank, Michael Boogerd en Erik Dekker waren de renners waar ik enthousiast van werd, hoewel de wapperende manen van Gert-Jan Theunisse en de lapjetrui van Steven Rooks de eerste wieler-tv-beelden zijn die ik me kan herinneren. Gisteren tijdens de eerste etappe van Parijs-Nice had ik een deja vu van jewelste uit het Rabotijdperk. De mannen van Jumbo Visma hadden een plan, een plan om de boel eens goed wakker te schudden en een coup te plegen. Om met de legendarische woorden van Hannibal Smith te spreken: I love it when a plan comes together!
Het was een guur voorjaar, de zon was ver te zoeken, de koers op weg naar de zon ging toch van start, die zon zou zichzelf wel een keer tonen, dat deed hij elk jaar, al was het vaak pas in de allerlaatste rit naar Nice. In het hotel van de Rabobankploeg werden de weersvoorspellingen handenwrijvend bekeken. Dat de ploeg niet welkom was in de Tirreno dat jaar, waar ze wel graag van start hadden willen gaan, zorgde er ongetwijfeld voor dat het team zich wilde tonen op weg naar Nice. De combinatie van het vieze weer, de wind en de heuvels zorgden daarnaast voor echte goesting. Goesting om de boel eens flink op te schudden. Goesting om een coup te plegen. Een coup zoals al jaren niet meer had plaatsgevonden.
De coup werd gepleegd, en hoe, waaiers all over de place, huilende en jammerende renners achterin de koers en een kopgroep van 13 renners met daarin maarliefst zeven! Raborenners. De rust keerde nooit meer terug in de rit, de Raborenners bleven maar doorstomen en bouwden een flinke voorsprong op. Dat Frank Vandenbroucke uit de eerste waaier wegviel door een lekke band, betekende een voorsprong aan de finish van bijna twee minuten op alle directe concurrenten voor de eindzege. Kleine smet op de coup was dat Andrei Tchmil de rit won voor Markus Zberg en Leon van Bon, beide Rabobank waar Tchmil dat niet was.
Toen in 1999 waren de weerberichten en parcoursdetails niet op telefoon of laptop voorhanden, nu in 2022 moet je slapen als je dit niet meekrijgt. En toch, toch was er weer zo'n plan. Waar het in 1999 van ver was, ging het plan zondag over de diepe finale. De finale waar je verwacht dat alle "grote mannen" van voren zullen zitten zodra het spel op de wagen gaat. Negatief over andere renners of teams praten is simpel, maar hoe onlogisch was het dat Adam Yates in de finale achterin het peloton zat, terwijl daartegen de move aanstaande was en Jumbo Visma zat met het volledige team voorin?
De finale begon met de beklimming van Cote de Breuil bois Robert, een korte klim van 1.2 km waar niet veel gebeurde, het was meer een verkenning, een verkenning waar echt van voren gekoerst moest worden. Diep in de finale moesten ze een tweede keer over deze Cote de Breuil bois Robert. In aanloop naar deze klim schoven de Jumbo's rustig doch overtuigend naar voren, Mike Teunissen legde de zweep erover en met een verschroeiend tempo begon het peloton te scheuren. Met het kraken van de kettingen kon je op de achtergrond het huilen en jammeren ook horen, waar ging dit heen, wat was hier de bedoeling van. Aan de voet van de Cote de Breuil bois Robert nam Nathan van Hooydonck het stokje over, een indrukwekkend machtsvertoon was het vervolg. Christophe Laporte verhoogde nogmaals het tempo en dezelfde Laporte zag op het juiste moment dat Senegal als allerlaatste niet meer kon aanpikken, hij versnelde bij hem weg waarna Laporte, Roglic en Van Aert in een driemans ploegentijdrit richting finish vlogen. Die drie in een tijdrit, daar wil je niet achteraan rijden.
Destijds mocht Andrei Tchmil de bibberende rondemiss zoenen, dit keer kon het niet fout lopen en werd Laporte uitgespeeld om de bloemen in ontvangst te nemen. In 1999 was de Tirreno dé voorbereidingskoers op Milaan San Remo, daarom wilde de Rabobank daar zo graag starten, het mocht niet zo zijn. Nu rijdt Wout Van Aert ook niet de Tirreno in voorbereiding op Milaan San Remo .......weet u nog wie in San Remo won in 1999??
Reactie plaatsen
Reacties