In het midden van de jaren ’80 ontstaat een bolwerk waar we nog lang van zullen horen. Jan Raas komt uit de hoogtijd van het Nederlandse wielrennen. Er ging geen voorjaar voorbij zonder dat een Nederlander ergens een klassieker wist te winnen, laat staan dat grote rondes verreden werden zonder Nederlandse ritwinnaars. Tijdens wielerquizzen was het een lastige vraag wie een Tour de France kon benoemen zonder Nederlandse ritwinnaar in plaats dat men zich afvroeg wie de laatste ritwinnaar was.

Raas was in ‘95 in zijn nopjes met het binnen hengelen van de Rabobank als hoofdsponsor en de hoge heren bij de Rabobank waren daartegen blij met hun nieuwe speeltje. Rabobank had een weg ingeslagen waarbij het wielrennen een belangrijke plaats in zou krijgen. De sponsoring nam een prominente plek in en was niet meer weg te denken in de hedendaagse maatschappij.

Roerige tijden zijn het in het wielerpeloton, maar de Rabobankploeg blijft fier overeind. Het wielerplan blijkt zijn uitwerking niet te missen en van de grond af aan heeft Jan Raas de ploeg op weten te bouwen tot één van de betere ploegen van het peloton. Het is het najaar van ‘99 als Erik Dekker voor grote onrust zorgt binnen de Nederlandse selectie in Verona onder wielerminnend Nederland.

In een huwelijk leer je elkaar steeds beter kennen, als het goed is ten minste. Lukt dit niet, dan weet je dat het huwelijk geen lang leven beschoren is. Je groeit uit elkaar en als je dan op bepaalde momenten belangrijke beslissingen moet nemen zal het flink knallen. Het is geen huwelijk, maar een relatie is het wel, de relatie tussen sporters en hun sponsoren. Nu is het grote verschil dat sponsoren de sporters ondersteunen in hun passie en het geen relatie van gelijkwaardigheid hoeft te zijn. Het valt op dat sponsoren menen meer zeggenschap te moeten krijgen zodra ze heel belangrijk zijn voor de sporter. De relatie tussen Jan Raas en de Rabobank dreigde ook die kant op te gaan.

Genoeg is genoeg, zelfs bij de Rabobank. Jarenlang hebben ze geld, heel veel geld in het Wielerplan gestoken, maar nu is het klaar. Bij het sluiten van de sponsorovereenkomst met Jan Raas werd gelijk gezegd dat doping niet werd geaccepteerd. In de tussenliggende jaren riepen ze meermaals dat bij een eerste “dopinggeval” de stekker uit de ploeg zou worden getrokken. Naar nu blijkt schonden de renners, de ploeg en de doktoren deze afspraak al in de eerste jaren. Michael Boogerd heeft bekend dat hij in 1997 al bezig was met verboden middelen, Rasmussen, Leipheimer, maar ook ondersteunende renners als Grischa Niermann hebben aangegeven bij de ploeg meegedaan te hebben aan het “Wielerplan”.

‘Ik zeg het niet nog een keer’, zei de coach tegen zijn pupil, ‘eet eerst het bord van de ander leeg voordat je aan die van jezelf begint’. Elke wielrenner weet wat daarmee bedoeld wordt. Als het moment daar is dat je gebruik kan maken van de energie van de ander, dan doe je dat! Onnodig energie verbruiken doet een goede wielrenner niet.

We doen het allemaal wel eens, bij de kassa staat zo’n uitnodigend rijtje met krasloten, in een impuls vraag je om twee van die bovenste loten. Onderweg naar huis fantaseer je, de hoofdprijs is € 10.000 terwijl je maar € 3 hebt betaald, wat kan ik kopen voor € 10.000? Thuisgekomen pak je na het opruimen van de boodschappen snel het winkelwagenmuntje. Helaas heb je weer € 3 betaald voor een paar stukjes oud-papier.

De renners van LottoNL-Jumbo waren in 2015 het lachertje van het peloton, niets lukte en de resultaten waren alleen goed zodra de uitslag op zijn kop werd gehouden. Maar zo diep als het dal in 2015 was, zo hoog is de berg waar de Jumbo-formatie zich nu op bevind. Je zou haast verwachten dat de mannen voor een hoogtestage niet eens hoeven te reizen.