In een huwelijk leer je elkaar steeds beter kennen, als het goed is ten minste. Lukt dit niet, dan weet je dat het huwelijk geen lang leven beschoren is. Je groeit uit elkaar en als je dan op bepaalde momenten belangrijke beslissingen moet nemen zal het flink knallen. Het is geen huwelijk, maar een relatie is het wel, de relatie tussen sporters en hun sponsoren. Nu is het grote verschil dat sponsoren de sporters ondersteunen in hun passie en het geen relatie van gelijkwaardigheid hoeft te zijn. Het valt op dat sponsoren menen meer zeggenschap te moeten krijgen zodra ze heel belangrijk zijn voor de sporter. De relatie tussen Jan Raas en de Rabobank dreigde ook die kant op te gaan.
De Rabobank was goed voor de ploeg, geld was nooit een probleem, niets was te dol, maar dit alles had tot gevolg dat de Rabobank steeds bepalender werd binnen de ploeg. Raas, bekend staand als eigenzinnig, kon hier niet meer mee omgaan en werd uiteindelijk de wacht aan gezegd. Eind 2003 had dit tot gevolg dat Jan Raas zijn werk los moest laten en niet langer bij de ploeg kon blijven. Als gevolg van Raas zijn vertrek kwam Theo de Rooij op zijn stoel zitten van manager van de ploeg. Zou Theo wel doen waar de Rabobank om vroeg?
Na mooie overwinningen en veel van voren te hebben gereden was het tijd voor een volgende stap. De wens bij de Rabobank was heel helder, er mocht wel een keer meegedaan worden om de winst in de Tour de France. Hoewel ze het niet keihard opschreven werd het wel een aantal maal in alle enthousiasme geroepen door de bank. Om dat te behalen moest overigens wel afgeweken worden van het fameuze Wielerplan en niet enkel en alleen gefocust worden op Nederlandse renners. In Nederland fietsten geen toppers rond. Als oplossing was Levi Leipheimer al binnengehengeld, maar de kalende Amerikaan wist geen potten te breken. Een volgende stap kondigde zich aan, een nog dubieuzere stap zou later blijken.
Noem het de voorliefde voor kalende mannen, maar na Leipheimer kwam Michael Rasmussen de gelederen versterken bij de Rabobank. De kale Deen zou wel mee gaan doen om de knikkers in juli was de verwachting. Hoewel zijn reputatie nogal ongemakkelijk aanvoelde, hadden ze grote plannen met hem. In 2005 duikelde hij van het podium door een memorabele tijdrit. Meerdere fietswissels en valpartijen maakten dat hij ‘slechts’ zevende werd in het eindklassement. Hoe anders zou dat in 2007 zijn.
Voor de Rabobank werd 2007 een Tour om nooit te vergeten. Op het hoofdkantoor in Utrecht zullen ze elke middag juichend voor de tv hebben gestaan. Maar zoals zo vaak in het leven, als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het ook te mooi. Michael Rasmussen rijdt overtuigend rond in de gele trui, Thomas Dekker en Michael Boogerd sleuren op kop en alles lijkt erop dat het gaat lukken. Het is nu of nooit. Rasmussen klopt eigenhandig Alberto Contador en op de Aubisque lijkt niets en niemand hem meer van de zege af te kunnen houden.
Het is al na sluitingstijd van de balie, maar toch gaat de telefoon bij de receptie op het hoofdkantoor van de Rabobank, of één van de directieleden toevallig nog aanwezig is. Het feest waar ze zo lang op hebben gewacht, het feest die al ettelijke miljoenen aan sponsorgeld had gekost ging er niet van komen. De mededeling uit Frankrijk doet al het bier van de borrelende managers doodslaan. De reputatie van Rasmussen was dubieus en blijkt uiteindelijk nog dubieuzer te zijn, hij wordt uit koers genomen en de zekere overwinning wordt de Rabobank door de neus geboord.
Wonder boven wonder worden er geen conclusies getrokken en gaat de Rabobank door met de hoofdsponsoring van het team. Een beetje schuren mag het af en toe bij de bank blijkt nu wel, als er maar gewonnen wordt.
Reactie plaatsen
Reacties