door Katy Madgwick
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Team Jumbo Visma een ploeg is die op zijn best worstelt met geluk. Na een week en een beetje vol ongelukken in de105e Giro d'Italia werd een sombere afloop voor de Nederlandse ploeg alom voorspeld.
Jumbo Visma is de levende belichaming van een achtbaanrit. Hen volgen met iets dat verder gaat dan louter neutrale belangen, is jezelf openstellen voor een stortvloed van onvoorziene catastrofes, samen met een behoorlijke reeks glorieuze triomfen.
Ze hebben succes en ze lijden. Ik durf te wedden dat de meeste sportfans dit leven zouden nemen, over de turgide eentonigheid van de middenweg, zonder de hoogte- en dieptepunten die ons terugsleuren naar onze schermen, of naar de kant van de weg, nooit helemaal wetend wat we kunnen verwachten. Op die manier zou je jumbo-Visma representatief kunnen noemen voor het profwielrennen als geheel. De verbluffende vreugde aan de ene kant van een breed en complex spectrum; de pijn, zowel fysiek als metaforisch, aan de andere kant.
Het is aan de laatste kant van het spectrum dat Jumbo-Visma zich de afgelopen jaren in grote rondes bevindt die geen La Vuelta a España zijn, en niets typeert de uitdrukking 'down on their luck' zo goed als de Nederlandse ploeg in de Giro d'Italia. Ze hebben de afgelopen jaren veel klappen gekregen van La Corsa Rosa , van de crash van Steven Kruijswijk in de sneeuw in 2016 tot de reeks problemen van Primoz Roglic in 2019. In 2020 zag Kruijswijk de voorsprong weer wegglippen toen hij Covid-19 opliep en het hele team zich moest terugtrekken. In 2018 en 2021 deed George Bennett zijn best om de klassementshoop voor de ploeg te dragen, maar ondanks een verdienstelijke 8e plaats in 2018 is hij nooit echt een echte klassementsman geweest, niet opgewassen tegen de uitdaging van de sterkere kandidaten.
Dus op vrijdag 13 mei, in etappe 7 van de Giro van dit jaar, met nog duizenden meters klimmen voor de boeg, toen het nieuws bekend werd dat Tom Dumoulin en Tobias Foss een lekke band hadden, voelde het als de zoveelste onvermijdelijke klap in de grote rondes die graag Nederlandse harten breekt. De gevreesde datum, eentje die veel bijgelovige mensen angst inboezemt, voegde er slechts een wrede draai aan het mes aan toe.
Het was tot nu toe geen gemakkelijke campagne geweest. Dumoulin reed briljant in de tweede etappe, de tijdrit rondom Boedapest, maar liep de zege mis, een verlies dat zijn nog altijd broze zelfvertrouwen leek te vernietigen. Hij werd al vroeg gedropt op de Etna, een verrassing gezien zijn opgewekte houding voorafgaand aan de wedstrijd, en met nog veel zwaardere uitdagingen in het verschiet, leek het erop dat de klassementshoop van Dumoulin slechts een fantasie was. Geruchten deden de ronde dat hij zelfs de Giro zou verlaten.
Wat de andere klassementshoop van Jumbo Visma betreft, was het een rustige start geweest van zowel de Noorse kampioen Tobias Foss als de jonge Nederlander Sam Oomen. Foss werd zesde in de tijdrit, maar daarbuiten hadden zowel hij als Oomen geen indruk gemaakt in de koers en zaten respectievelijk opde 29e en 31e plaats in het klassement. Pech leek opnieuw hun vooruitgang te schaden - de crash van Sam Oomen na etappe 5 toen hij onhandig probeerde een bidon aan een fan te overhandigen, was een goed voorbeeld van het adagium 'alles wat fout kon gaan, ging fout.
Ik postte dit op Twitter, naar aanleiding van de lekke banden van Foss en Dumoulin.
Niet alleen zou de mechanische reden betekenen dat ze harder moesten werken om terug te keren naar het peloton, maar het gebeurde ook aan het begin van een klim. Kan het nog erger?
Ze zeggen dat het altijd het donkerst is voor de dageraad, en wat Jumbo-Visma betreft, wanneer de ploeg op zijn laagst lijkt, vindt het lot, het universum of de wielergoden het vaak nodig om in te grijpen.
Koen Bouwman was actief vooraan en probeerde het tweetal Italiaanse Davides – Formolo en Villela – die zich uit het peloton hadden bevrijd, ironisch genoeg op hetzelfde moment dat Foss en Dumoulin achteraan worstelden, te pakken te krijgen.
Het duurde een eeuwigheid voordat de kopgroep eindelijk wegkwam, de poging van Richard Carapaz om te ontsnappen bracht het peloton weer bij elkaar en liet Bouwmans tweede poging om weg te komen mislukken, samen met voormalig koploper Wout Poels en Formolo en Villela. Deze speling van het lot in combinatie met Tom Dumoulin die zijn weg terug naar de kop van het peloton vond, en kort daarna sleepte het tweetal Nederlandse renners zich eindelijk los van de rest. Ze werden vergezeld door een andere Nederlander, bergafbraakspecialist Bauke Mollema, op jacht naar het sluitstuk in de puzzel van zijn trilogie van grote ronde zeges.
De kopgroep was eindelijk compleet en toen de zenuwen de pan uit rezen en de ontsnapten zich opmaakten voor een dag strijd, werd duidelijk dat dit een zeer goede situatie was voor Jumbo-Visma. De enige ploeg met twee renners in de kopgroep, met Bouwman in opgewekte stemming en Dumoulin die leek te herstellen van zijn teleurstellende dag op de Etna, sloeg de stemming om naar een van voorzichtig optimisme. Dumoulin worstelde met mechanische problemen, maar in plaats van dat het hem uit zijn spel gooide, leek het ongemak van hem af te ketsen en keerde hij keer op keer terug in de groep en toonde hij een nieuw gevonden veerkracht, misschien voortvloeiend uit het wegvallen van de last van het kopmanschap.
De dag verliep voor Jumbo-Visma op schoolboekachtige wijze, met Bouwman duidelijk de sterkste renner van de dag en Dumoulin de perfecte floret voor hem. Dumoulin werd gedropt om in de slotfase van de dag talloze keren terug te keren in de groep, en de band tussen de twee Nederlanders, begin 2022 versterkt op hoogtestage in Colombia, bleek toen Bouwman over de streep kwam en de lucht insloeg, met Dumoulin die honderd meter achter hem triomfantelijk zijn armen opstak.
De daaropvolgende vieringen weerspiegelden hoeveel het betekende, niet alleen voor Bouwman, maar ook voor Dumoulin, wiens vreugde bijna groter leek dan die van zijn jongere ploegmaat. Het voelt onoprecht om de psychologische toestand te interpreteren van een renner die open is geweest over zijn worstelingen om mentale obstakels in zijn carrière te overwinnen. Toch kan de zege van Bouwman misschien worden gezien als een opluchting voor Dumoulin. Zijn vastberaden vervulling van zijn bijrol in etappe 7 van de Giro, in plaats van die van de hoofdpersoon, zou mogelijk kunnen worden gezien als een verlichting van de druk die hij af en toe vrij scherp ervaart.
Met het algemeen klassement een verre droom, unieke momenten van glorie zijn misschien alles wat de Jumbo-Visma-getrouwen dit jaar in de Giro d'Italia moeten vasthouden, maar het zijn momenten waar schitterende herinneringen aan worden gemaakt. Zoals ze zo vaak doen, heeft het team zich verenigd en de gave gegeven van 'samen winnen', hun fans geruststellen en ongetwijfeld de stemming in hun gelederen versterken. Met nog iets meer dan de helft van de Giro te gaan, wijst niets erop dat ze deze trucs niet nog een keer zullen uithalen - en we zijn er absoluut voor.
Reactie plaatsen
Reacties