door Erik Berendsen
Het is een dagelijks ritueel, het opstarten van de www.procyclingstats.com, ff checken wie waar gereden heeft en wie waar weer geen platte prijs heeft weten te scoren. Eigenlijk ben ik verslingerd aan deze vorm van scorebordjournalistiek, geen koers gaat voorbij of ik heb de uitslag bekeken. Stephan van der Zwan begon procyclingstats ergens rond 2010 als ik het goed heb, de echte voorgeschiedenis heb ik me niet in verdiept, maar wat ik wel weet is dat ik ergens wat fout heb gedaan. Wat dan? Zelf de uitslagen online gooien. Midden jaren '90 had ik al een Excelbestand met alle uitslagen die je maar kon bedenken, als Jaan Kirsipuu 's middags Minali of Martinello erop had gelegd in een onbeduidend Franse rittenkoers, dan had ik de punten al verdeeld in mijn bestand. Punten volgens een zelf bedacht systeem om zodoende een eigen ranglijst bij te houden. Jaan was een veelscorende renner, veelscorend in kleine Franse rittenkoersen.
In de loop der tijd leer je ook de uitslagen lezen, je ziet welke renners er in bepaalde koersen altijd weer boven komen drijven, maar er is één belangrijk ding die niet boven komt drijven. Dat is de renner die zijn ballen uit zijn broek rijdt, vandaag voor zijn kopman die wil sprinten, daags erna voor zijn ploeggenoot die hoog staat in het klassement, zelf rijdt hij geen uitslag, zelf staat hij nooit met de prosecco te spuiten. Een luie scorebordjournalist zal deze renner niet waarderen. Ik denk zelfs dat het grote publiek deze renner ook niet zal waarderen op zijn waarde, zo jammer want zijn ploeggenoten weten dat ze onmisbaar zijn.
Nu in de Giro rijdt ook een renner rond die op de site van Procyclingstats slechts 6 punten heeft weten te scoren, voor de UCI-ranglijst zelfs nul! Maar deze renner rijdt wel een dijk van een koers. Vrijwel dagelijks in beeld, vrijwel elke rit werkt hij zich een slag in de rondte, maar ook elke keer moet hij een teleurstelling verwerken. Pascal Eenkhoorn rijdt een super Giro, echt elke kans grijpt hij aan om mee te zitten. Op papier kansloze ritten maakt hij met veel inzet en grinta tot een super spannende dag, wat als die twee Italianen wel stevig door hadden getrapt op weg naar Cuneo, dan had op het scorebord geen 71 gestaan, maar ongetwijfeld een 1, 2 of een 3.
Gisteren was Pascal weer één van de eersten die ervandoor gingen. Met zijn formaat voorjaarsrenner aan de start van een loeizware bergrit reedt hij toch met enkel echte mannen een uur lang volle bak op kop, daar achter was het aanval op aanval om erbij te komen. In samenwerking met Thomas De Gendt, Mathieu van der Poel, Cavendish, Juul-Jensen en Peters werd gestreden voor de ontsnapping van de dag. Een uur lang knallen, een uur lang leek het er wel op , maar mocht het niet zo zijn, of toch wel? In de uiteindelijke grote groep die wel mocht rijden zat Pascal ineens wel weer mee. Noem het onbaatzuchtig, noem het teamspirit, maar al snel was te zien dat Pascal, zover hij nog energie over had, zich opofferde voor de kansen van Koen Bouwman.
Onbaatzuchtig en teamspirit, het lijken kreten die een DSM renner op zijn shirt heeft staan, maar het hoort zeker ook bij Pascal Eenkhoorn. Geen uitslag heeft hij weten te rijden deze Giro, de kansen worden schaarser en schaarser, maar als pure scorebordjournalist die ook dagelijks de koers aan heeft staan weet ik zijn bijdrage op waarde te schatten. Als één van de TJV-renners een mooie uitslag verdiend dan is Pascal het wel, mocht dit uiteindelijk niet lukken dan ga ik mijn Excelbestand nieuw leven in blazen om een kolom toe te voegen waarin afgedraaide ballen en kilometers in de kopgroep vermeld worden, wedden dat Pascal daarbij veel punten scoort!!
Hup Pascal !!!
Reactie plaatsen
Reacties