Strade Bianche 2022

door Bram Ruber

De laatste jaren heeft de Toscaanse koers veel aan populariteit gewonnen vanwege zijn adembenemende schoonheid, beiden in omgeving en het koersverloop. Wie kent de beelden niet van met grind doordrenkte renners, als het ware zojuist een veldritkoers gereden hebben rondom een zandopstuiver. De iconische finish op het Piazza del Campo in Sienna degradeert de wielerbaan in Roubaix tot het stadion van een Schotse derde divisionist. De lange lenteschaduwen van de ontelbare Cipressen in het Groene Toscaanse landschap maken de Strade meer dan een wielerkoers.

Waarom wordt de koers dan toch niet verheven tot de nietszeggende status van ‘Monument’? Ten eerste is de geschiedenis een probleem. Niet dat de koers geen mooie overwinnaars heeft voortgebracht, in tegendeel. Wie naar het palmares kijkt ziet uitsluitend klasbakken. Echter is de koers nog relatief jong. De eerste editie vond plaats in (het najaar!) van 2007. Waar de andere Monumenten allen zelfs een uitgebreide vooroorlogse Geschiedenis kennen.

Dan is er nog het andere probleem van de lengte van het parcours. Die is onder de 200 kilometer waar de Monumenten meestal een lengte hebben van 250 km+. Over deze vereiste wordt echter steeds meer getwist. Onder andere door wielercoryfee Michel Wuyts die zich hardop afvroeg of de lengte nog wel nodig is.

Strikt genomen mag de Strade zich zelfs nog geen klassieker noemen. Daarvoor moet een koers minstens 50 jaar oud zijn.

Laatste tien winnaars Strade Bianche

Twee TJV linkjes in de recente geschiedenis van de Strade. Natuurlijk was daar de fantastische overwinning van WvA bij de herstart van het coronaseizoen in 2020. Maar ook Tiesj Benoot, toen nog in dienst van Lotto-Soudal, boekte er in 2018 zijn grootste overwinning.

2021: Mathieu van der Poel
2020: Wout van Aert
2019: Julian Alaphilippe
2018: Tiesj Benoot
2017: Michał Kwiatkowski
2016: Fabian Cancellara
2015: Zdeněk Štybar
2014: Michał Kwiatkowski
2013: Moreno Moser
2012: Fabian Cancellara

Parcours

Om 11.40 uur weerklinkt het startschot in Siena. Van de 184 kilometer moeten er 63 worden afgewerkt op grindwegen. De grindwegen hebben een oplopend karakter met onder andere stroken tot 18%. In de laatste 50 kilometer moeten de renners vier grindsectoren doorstaan. Die van Monte Sante Marie (11,5 kilometer) loopt ruig bergop en kan zorgen voor een serieuze schifting. Na een korte grindstrook van 800 meter, volgt op 20 kilometer van de finish de Colle Pinzuto (2,4 kilometer). Met stukken tot 15% iets voor echte klimmers en punchers. De laatste grindstrook is op 12 kilometer van streep, Le Tolfe. Met een pittige klim met een maximaal stijgingspercentage van 18%, moeten alle renners hier op hun hoede zijn.

Vanuit de glooiende Toscaanse heuvels rijden de renners door smalle straatjes terug naar Siena. Bij het binnenrijden van het oude centrum van de stad wacht de renners in de slotkilometer nog één finale hindernis: de Via Santa Caterina, goed voor 500 meter klimmen aan een gemiddeld stijgingspercentage van 12,4% met een piek van 16%. Na de Via Santa Caterina volgt de finish op het volgepakte Piazza Del Campo.