Door Erik Berendsen
De Hoogmis was er eentje om je vingers bij af te likken. Vanuit het kamp van Jumbo Visma was het achteraf bezien een pijnlijk weekend, pijnlijk in meerdere opzichten. Hoor ik zelf bij het kamp Jumbo Visma? Niet bij het team, zeker niet bij de renners, maar ook niet bij de begeleiding, maar wel bij de fans, #samenwinnen doe je toch samen? Ook samen met je fans!! En fans waren er genoeg zondagmiddag. Als enthousiast wielervolger is het bezoeken van de Hoogmis natuurlijk een droom, dat alle Covid-beperkingen dit voorjaar zijn afgeschaft maakt de zin om naar de koers te gaan alleen maar groter. Om de sfeer nog beter te proeven besloten we op zaterdag de toerversie van de Ronde zelf te gaan rijden, 180 kilometer kasseien en heuvels, hoe mooi wil je het hebben?!?
Achteraf bezien was het hele bezoek pijnlijk. Pijnlijk omdat de koers niet was zoals we vooraf gehoopt hadden. Doet ie mee, doet ie niet mee, hij doet misschien alsnog mee, nee hij doet echt niet meer mee. De tweestrijd tussen Wout en Mathieu, je hoopt dat deze op de finishlijn wordt beslecht, maar helaas was het een strijd wie wel aan de start zou verschijnen. Geen Wout, wel Mathieu. Het supervoorjaar van Wout werd ineens een voorjaar met een zure nasmaak (althans op dit moment). De renners van Jumbo Visma hadden het peloton klem gereden in de dranghekken, winst was haast de enige optie in de Ronde (zegt de fan), hoe anders verliep het.
Alle koerstactiek kon worden herschreven met de pijnlijke absentie van Wout, Christophe Laporte zou uit de schaduw stappen samen met Tiesj Benoot, beide mannen promoveerden van schaduw-kopman naar kopman, ijzersterke renners, maar zonder de steun van Wout. Mick van Dijke mocht het startnummer van Wout opspelden, hij liet het nummer elf goed van voren zien, helaas niet op de manier zoals Wout het zelf wilde doen, maar we gaan Mick nog vaker zien in Vlaanderen, dat is één ding wat ik zeker weet.
Christophe had goesting, hij straalde het uit, hij zat goed van voren en wist hoe hij samen met Tiesj voor vuurwerk kon gaan zorgen, tot het moment dat hij opeens op kop in de greppel lag. Het spel was net op de wagen, met 80 kilometer te gaan was het een pijnlijk moment voor Christophe om uit de greppel te moeten worden gevist door de mecanicien, met moeite, te veel moeite kon hij zijn weg vervolgen om te zien of hij ooit weer van voren zou geraken. Terugkomen met de kasseien van Berg ten Houte en de Kanarieberg aanstonds daar was dit geen sinecure. Zou het nog? Kon het nog? Alle ballen op Tiesj nu?
De koers ontplofte, Mick en Nathan werden op de Oude Kwaremont samen met de andere koplopers eigenhandig bijgehaald door een ontketende Pogacar, daar achter zaten renners die om hun moeder riepen, de benen en longen smeekten om zuurstof, het enige wat beschikbaar was, was voornamelijk een alcohollucht en geel/rood/zwarte rook van fakkels van zwaar beschonken Belgische wielerfans. De sfeer was hierdoor weer fantastisch, maar de koers glipte stukje bij beetje tussen de vingers door bij de mannen van Jumbo Visma. Tijdens de derde een laatste keer de Oude Kwaremont viel de koers definitief in zijn plooi, Mathieu en Pogacar waren weg en daar achter duo's, trio's en kleine groepjes die elkaar opzochten.
Hebben we nog kunnen genieten van de koers? Het was genieten van één groot volksfeest op de Belgische kasseienheuvels, mijn pijnlijke zitvlak zal wel weer herstellen (hoelang duurt dat normaalgesproken bij blaren?), de pijn van het weekend voor de Jumbo Visma mannen zal ook weer minder worden met de tijd, Christophe zal er nog vaker staan (hoe goed dat hij alsnog 9de werd!!) Tiesj weet weer zeker dat hij bij de besten hoort, Mick en Nathan zijn de verzekering van de toekomst van het team. Dus wonden likken en weer uitkijken naar wat gaat komen, hoewel wonden likken ik zelf niet zal overwegen!!
Reactie plaatsen
Reacties