16.5.2021 nabeschouwing door Katy Madgwick
Het vormen van een kopgroep in de Giro d'Italia van dit jaar blijkt een monumentale taak. Het was vandaag echter niet verwonderlijk. De laatste bergrit voor de rustdag, en met de mogelijkheid om het de volgende dag eventueel rustig aan te doen in de overgangsetappe, wilde iedereen een deel van de actie. Terwijl het peloton door de prachtige achtergrond van Abruzzo raasde, dreigden verschillende groepen met renners met een goede status en om die reden werden ze weer binnengehaald. Het duurde meer dan 75 km voordat de race tot rust kwam, en het is nauwelijks te begrijpen hoe deze jongens de volledige drie weken zullen doorkomen als dit de intensiteit is die ze van plan zijn naar elke etappe te brengen.
Ik schreef gisteren dat het de tijd van George Bennett was om te schitteren, en toen de kopgroep eindelijk weg mocht was het een enorme opsteker om George in de gelederen te zien, samen met Jumbo Visma-teamgenoot Koen Bouwman. Het was een sterke zet van de jongens, en hoewel de kopgroep groot was en wat tijd nodig had om zichzelf te organiseren, was het bemoedigend om onze jongens op kop van de race te zien schitteren. Groupama- FDJ nam de controle over op kop van het peloton en vertraagde het tempo, en we namen genoegen met een dag van twijfelen en hopen. Zouden onze jongens weg kunnen blijven? Zou een van hen in staat zijn om aan te vallen voor de overwinning?
Terwijl de kloof rond drie minuten bleef hangen was het gevoel van spanning opbouwen. Met nog een klim van de 2e en 1e categorie over, de laatste met een stuk gravel van 1,5 km, maakte het niet uit wat er in de vorige etappes was gebeurd; dit was degene waar intenties zouden worden uitgesproken, kampioenen naar de top zouden stijgen en normale stervelingen nog een dag zouden moeten wachten. Op de voorlaatste klim zag George er goed uit. Mijn hoop op een feniks uit de vlammenstijl comeback voor de Kiwi-kampioen leefde nog, maar INEOS besloot dat het tijd was om het tempo op te voeren en te proberen de kopgroep voor de finale binnen te halen. Met de voorsprong gestaag afnemend lieten George en drie andere renners zich wegzakken uit de kopgroep om te proberen de tijdskloof opnieuw te vergroten. Het zag er veelbelovend uit, George voelde zich duidelijk goed en reed achter de eerste kopgroep met daarbij Koen Bouwman achter in een groep van zes.
Toen de top van de klim naderde sprongen EF's Simon Carr en AG2R's Geoffrey Bouchard weg uit de groep Bouwman. De volgende 12km zou bestaan uit puur afdalen en hier probeerde Koen Bouwman met Bauke Mollema de kloof naar Carr en Bouchard te dichten met Michael Storer als gezelschap. Terug in het peloton nadat Remco Evenepoel het tempo in de afdaling probeerde op te voeren nam Team Jumbo Visma het over in een poging om het weer tot rust te laten komen wetende dat hun man vooraan goed ging.
Terug in de kopgroep viel Geoffrey Bouchard aan met nog 10 km te gaan en we verloren het contact met George Bennett toen de tv-uitzendingen overschakelden van Bouchard en de achtervolgende groep inclusief Bouwman en weer naar het peloton. Het begon te regenen wat we tegenwoordig alleen maar kunnen accepteren als George's echte kryptoniet, en met nog 3,9 km te gaan sprong Koen Bouwman in de achtervolging weg richting Bouchard en liet daarbij de rest van de achtervolgende groep alleen. George was nergens in zicht en de hoge verwachtingen die ik de hele dag had gehouden gleden weg.
Tientallen ogenblikken volgden toen de renners in een tunnel verdwenen maar toen ze weer tevoorschijn kwamen was Bouwman net aan het aansluiten bij Bouchard. Met nog iets meer dan een kilometer te gaan haalde hij hem bij terwijl ze zich een weg baanden naar het onbegrijpelijk steile laatste grindgedeelte en Koen zag eruit alsof hij de benen had, maar de helling was pijnlijk en het tempo dat Gianni Moscon achter zich zette was zinderend En met nog ongeveer 400 meter te gaan explodeerde Bernal langs de twee mannen die, na de hele dag vooraan in de race hadden gewerkt, en zijn konden hem niet volgen. Bouwman eindigde uiteindelijk als15e, met Tobias Foss vlak daarachter nop een verdienstelijke 18e positie die overeenkomt met de zijn plek in het algemeen klassement die hij dus consolideerde.
Het is de hoop die je doet sterven. Na al zijn harde werk vonden we George Bennett terug op de 36e positie en verloor hij nog eens anderhalve minuut op de top van het klassement, waardoor hij nu op 10.33 van staat. Tijd om te hergroeperen en terug te gaan naar de tekentafel in een laatste etappe voor de een welverdiende rustdag voor de jongens. De feniks is misschien nog niet opgestaan maar er is nog tijd.
VOORUITBLIK: een hobbelige etappe morgen, maar een die zelfs kan eindigen in een sprint, is het de vraag of dit het het soort is dat Dylan zal bevoordelen; durven we te hopen dat David Dekker er een kans op krijgt? Als alternatief kan het een dag zijn voor het team om het rustig aan te doen en uit te rusten voor week twee.
Forming a breakaway at this year’s Giro d’Italia is proving to be a monumental task. It was hardly surprising today, though. The last GC day before the rest day, and with the opportunity to potentially take it easy on tomorrow’s sprint stage, everyone wanted a piece of the action. As the peloton powered through the stunning backdrop of Abruzzo, various groups threatened, including riders with real pedigree, and for that reason they were reeled back in again. It took in excess of 75km for the race to settle, and it is barely comprehensible how these guys will make it through the full three weeks if this is the intensity that they plan on bringing to every stage.
I wrote yesterday that it was George Bennett’s time to shine, and when the breakaway finally went off ahead, it was a huge boost to see George among its ranks, along with Jumbo Visma teammate Koen Bouwman. It was a strong move from the boys, and although the breakaway group was large and took some time to organise itself, it was encouraging to see our guys taking part in the sharp end of the race. Groupama-FDJ took control at the front of the peloton and slowed the pace, and we settled in for a day of second guessing and hoping. Would our boys be able to stay away? Would either of them be able to attack for the win?
Whilst the gap remained settled at around three minutes, there was the sense of building tension. With a 2nd and 1st category climb remaining, the latter with a final 1.5km section of gravel, it didn’t matter what had happened on the previous stages; this was the one where intentions would be stated, champions would rise to the top, and lesser mortals would have to wait for another day.
On the penultimate climb George was looking good. My hopes for a phoenix from the flames style comeback for the Kiwi champion were still alive, but INEOS decided it was time to up the pace and try to reel in the breakaway ahead of the final. With the lead steadily diminishing, George and three other riders pulled clear of the breakaway group to try and widen the time gap once more. It was looking promising, George clearly felt good and was driving the broken away-breakaway, with Koen Bouwman behind in a chasing group of six.
As the crest of the climb approached, EF’s Simon Carr and AG2R’s Geoffrey Bouchard pulled clear. The next 12km would comprise pure descending, and this time, Koen Bouwman attacked the gap, with Bauke Mollema and Michael Storer for company, in an attempt to catch the leading pair.
Back in the peloton, after Remco Evenepoel tried to up the pace on the descent, Team Jumbo Visma took over in an attempt to settle it down again, knowing their man out front was going well. Back in the breakaway, Geoffrey Bouchard attacked with 10km to go, and we lost touch with George Bennett as the TV coverage switched from Bouchard, to the chasing group including Bouwman, to the peloton. It had started raining, which at this stage we can only assume is George’s actual kryptonite, and with 3.9km to go, Koen Bouwman kicked off in pursuit of Bouchard, dropping the rest of the chasing group in the process. George was nowhere in sight and the high hopes I’d held close all day were slipping away.
The tensest of moments followed when the riders disappeared into a tunnel, and when they emerged, Bouwman began to close Bouchard down. With just over a kilometre to go he caught him, as they fought their way up the incomprehensibly steep final gravel section, and Koen looked as though he had the legs, but the gradient was painful and the pace being set by Gianni Moscon behind was blistering, and with around 400m to go Bernal exploded past the two men who, after working all day at the front of the race, could not equal him.
Bouwman finished 15th in the end, with Tobias Foss coming through in a creditable 18th to match the GC position, which he consolidated. It’s the hope that kills you. After all his hard work, George Bennett finished back in 36th position, shipping another minute and a half to the main group of GC rivals, putting him way down at 10.33. Time, now, to regroup and go back to the drawing board going into one final sprint stage, and then a well-earned rest day for the boys. The phoenix may not have risen just yet, but there’s still time.
LOOKING AHEAD: a lumpy stage tomorrow but one which is likely to end in a sprint, it’s questionable whether it’s the kind that will favour Dylan; dare we hope David Dekker might be given a shot at it? Alternatively, it might be a day for the team to take it easy and rest up ahead of week two.
Reactie plaatsen
Reacties