15.5.2021 nabeschouwing door Katy Madgwick
Inleiding
Denk terug aan 14 februari 2021. Het is Valentijnsdag. Wat nog belangrijker is, het zijn de Nieuw-Zeelandse nationale wegkampioenschappen, en op een mooie zomerse dag in Cambridge vertrekt George Bennett samen met zijn Jumbo Visma-teamgenoot Finn Fisher Blackmet het gewicht van de verwachting op zijn schouders. Hij miste goud in de tijdrit met 0,7 seconden, maar dat is niet waar hij verwacht wordt te winnen; Het is hier, op de weg. Hij heeft deze titel de afgelopen tien jaar gemist, door pech, blessures of gewoon verloren van betere renners op die dag. De race begint; 174km staan tussen George en het dragen van de zilveren varen van zijn thuisnatie op zijn rug voor de rest van het seizoen.
En dan gebeurt het. Ramp slaat toe als de sterke Nieuw-Zeelandse ploeg Black Spoke het peloton hard drijft en George het contact met de hoofdgroep verliest. Om zo vroeg in de race te worden gedropt, kan een ramp betekenen voor de Jumbo Visma-man, die geen volledig team om zich heen heeft zoals Black Spoke, of enkele van de andere lokale teams. Hij heeft echter Finn Fisher Black, een man die als een trein korte afstanden kan afleggen, zoals hij heeft bewezen, de U23-tijdrit verplettert twee dagen eerder om het goud te pakken en daarbij zelfs sneller was dan de elitemannen. Hij werkt onbaatzuchtig als een knecht om George te herenigen met de belangrijkste groep. George laat dit niet meer los. Hij heeft in totaal vier kansen op de enkele klim van het parcours, de French Pass; vier kansen om het verschil te maken en duidelijk te maken. Omdat hij een klimmer is. Dat is wat hij doet.
Houd die gedachte vast, terwijl we terugkeren naar het heden om de actie van de dag in de Giro in te halen...
Etappe 8
Het was weer een warme, zonnige dag toen de race zijn zuidelijkste punt in Italië bereikte. Uit Foggia wegrijdend stonden de renners voor een pittige etappe, redelijk kort op 170 km, en zonder grote veranderingen in het algemeen klassement na de sprintetappe van gisteren, was de best geplaatste renner van Jumbo Visma nog steeds Tobias Foss op de 18e plaats in het klassement (George Bennett staat op plek 31).
Breakonomics
Het bekijken van een ontsnappingsvorm is fascinerend. Het is een soort organisch proces waarbij renners losbreken alsof ze willekeurig worden weggeschoten vanuit een kanon; ze testen, en worden teruggebracht, totdat het peloton op de een of andere manier collectief besluit dat de 'juiste' groep renners is weggereden.
Vooral deze Giro is gunstig geweest voor een ontsnapping met tot nu toe drie winnaars uit de kopgroep, en de ongeschreven regels rond wie er elke dag zal gaan, vooral op een dag als vandaag, zijn ongetwijfeld complex. Als de druk erop staat, kunnen er fouten worden gemaakt en moet het peloton alert zijn op mogelijke overtredingen van deze regels. Neem bijvoorbeeld vandaag, toen Egan Bernal zich in de enorme kopgroep bevond die al vroeg tijdens de etappe ontstond, en hij onmiddellijk in niet mis te verstane bewoordingen werd geïnformeerd dat hij er niet zou moeten zijn; het zou gewoon niet doen zijn. En zo gaat het, en zo gaat het weer, totdat er uiteindelijk iets blijft hangen.
Maar vandaag niet.
Op een lange rechte weg met soms zijwinden die de renners in echelons dwongen, ontstond chaos. Met het tempo constant hoog, werd het minder over welke renners de kopgroep zouden vormen, en meer over het proberen om te voorkomen dat de race onherroepelijk uit elkaar zou vallen. Het was intens en op een gegeven moment was de splitsing tussen de twee groepen een zorg voor de roze trui, evenals enkele belangrijke namen in de GC. Opnieuw lukte het ze om een gevaarlijke kopgroep tot de orde te roepen… voor even dan.
Uiteindelijk duurde het meer dan 60 km en talloze valse starts voor de kopgroep om zich eindelijk te vormen en te worden vrijgelaten. De collectieve zucht van opluchting was bijna voelbaar omdat het peloton, dat gemiddeld 50 km/ u over de eerste 50 km van de wedstrijd had gereden, eindelijk in een meer ontspannen tempo kon terugzetten. Een ander resultaat was dat de kopgroep zelf in staat was om een aanzienlijke voorsprong op te bouwen; bestaande uit negen mannen, deze had een indrukwekkende zeven minuten voorsprong verzameld tegen de tijd dat ze de eerste gecategoriseerde klim van de dag bereikten, de Bocca Della Selva.
De klim kwam en ging zonder incidenten, net als de volgende 43 km afdaling, behalve Fernando Gaviria die eraf viel en zichzelf terug moest brengen in de kopgroep, wiens voorsprong onaantastbaar was.
Terug in het peloton controleerde Groupama-FDJ voor de maglia rosa, Attilo Valter, en de andere AK-hoop vollen bleven attent naast hen, maar na de inspanningen van het begin van de dag, en met een serieus uitstapje in de bergen lonkend op de etappe van morgen, was niemand geneigd om aan te vallen.
Victor Campanearts, Giovanni Carboni en Alexis Gougeard probeerden allemaal te winnen, maar uiteindelijk was het de jonge Fransman Victor Lafay die de dag won met een goed geplaatste aanval op een gesplitste groep renners die niets meer te geven had, wat Cofidis glorie bracht na een droge periode van 11jaar in de Giro.
Kiwi Stealth-modus
Hij had wat problemen vandaag, onze George. Al vroeg in de race werd hij (door mij) gespot en werd hij terug op het stel gezet nadat hij schijnbaar was gedropt. Voor zover ik weet, had het een troostpauze kunnen zijn. Maar het zette de zenuwen op de zenuwen. Het was niet de enige keer dat hij op afstand werd gezet, met een mechanisch probleem op ongeveer 65 km voor de finish. Toch was hij er bij toen de groep met favorieten over de streep kwam en verloor hij geen tijd meer aan de leiders. Tuurlijk, hij geeft momenteel 8,55 weg aan de roze trui, en het ziet er niet goed uit. Maar het zag er ook niet goed uit die dag in februari, in Cambridge...
Weet je nog waar we hem achterlieten, terug bij het stel in Nieuw-Zeeland, wachtend op zijn kans om het te laten tellen? Laten we nog een keer terugspoelen...
Elke klim die hij viel hij aan en op elke klim kon hij niet helemaal het verschil maken. Ironisch genoeg brak hij uiteindelijk uit de groep op de vlakke, met nog slechts 8 km in de race. Toen ze het het minst verwachtten. Toen hij over die lijn reed om de overwinning te claimen, deed hij het alleen, en hij deed het door diep te graven, net als vorig jaar in Gran Piemonte. En de overwinning was zoet omdat er hard gevochten werd, en omdat het lang op zich liet wachten.
Wat is het verband, hoor ik je vragen?
Het is als de Giro in het klein: het is nog vroeg en George zit in de problemen. Hij heeft het moeilijk en wat zijn rivalen betreft, is hij klaar. Ik kan niet beweren dat ik enig idee heb wat er door George's hoofd gaat in dit stadium van de wedstrijd, maar ik weet zeker dat hij dit niet opgeeft zonder een gevecht. Welke koppige gedachten George ook heeft door ook keer op keer ondanks tegenspoed door te gaan gedurende zijn carrière, het zal op een gegeven weer gebeuren. Hij is terug gekomen van erger dan dit. Misschien niet om te winnen, maar om te overleven. Hij heeft voor anderen gevochten en hij zal vechten voor zijn kans om bij de beste te blijven. Hij draagt dat varen die hij won, niet alleen op de wegen van Nieuw-Zeeland en hij zal het in zijn voordeel gebruiken.
Hij kan zich verstoppen.
Hij draagt niet het felgele en zwarte doelwit dat de anderen gewend zijn te zien. Hij kan er ongemerkt doorheen glippen, als een Kiwi ninja en seconden, misschien minuten terug stelen. Laat de zon schijnen, en onze George zal zijn dag hebben.
Ze zullen hem niet zien aankomen. Ze zien hem niet als een bedreiging. En ze weten zeker nog niet waartoe hij in staat is. Misschien kent hij zichzelf niet eens. Maar ik geef hem echt niet op na een paar vroege tegenslagen. Kunnen jullie allemaal hetzelfde zeggen? Kan het mogelijk zijn om nog een tijdje een greintje hoop vast te houden? Kunnen we het er allemaal over eens zijn om het kiwi stealth-modus in te schakelen, en zal George morgen (rustig) de bergen in gaan en in de komende twee weken, en wie weet... met geluk (en wat ninjavaardigheden) is het misschien nog niet voorbij… nog niet.
Prologue
Cast your mind back to 14th February, 2021. It’s Valentine’s Day. More importantly, it’s the New Zealand national road championships, and on a beautiful summers’ day in Cambridge, George Bennett sets out alongside his Jumbo Visma teammate Finn Fisher Black with the weight of expectation on his shoulders. He’s missed out on gold in the time trial by 0.7 seconds but that’s not where he’s expected to achieve; it’s here, on the road. He’s missed out on this title for the past ten years, through bad luck, injury or simply losing out to better riders on the day. The race starts; 174km stand between George and the right the wear the silver fern of his home nation on his back for the rest of the season.
And then it happens. Disaster strikes as the strong New Zealand team Black Spoke drive the peloton hard and George loses touch with the main group. To be dropped so early in the race could spell disaster for the Jumbo Visma man, who doesn’t have a full team around him like Black Spoke, or some of the other local teams. He has Finn Fisher Black though, a man who can pull across short distances like a train, as he’s proven, smashing the U23 time trial to take gold two days prior and obliterating the elite men’s time in the process. He works selflessly as a domestique to reunite George with the main bunch. George won’t let this go again. He has four chances in all on the course’s single climb, the French Pass; four chances to make a difference and break clear. Because he’s a climber; that’s what he does.
Hold that thought, as we return to the present to catch up with the day’s action at the Giro…
Stage 8
It was another warm, sunny day as the race reached its southernmost point in Italy. Rolling out of Foggia, the riders faced a punchy stage, reasonably short at 170km, and with no major changes in the GC after yesterday’s sprint stage, Jumbo Visma’s best placed rider was still Tobias Foss at 18th in the standings (George Bennett stands at 31st).
Breakonomics
Watching a breakaway form is fascinating. It’s a kind of organic process whereby riders break loose like they’re being shot at random from a cannon; they test, and are brought back, until the peloton somehow, collectively decides that the ‘right’ group of riders have moved away.
This Giro in particular has been favourable for the breakaway, with three winners coming from breakaways so far, and the unwritten rules surrounding who will go each day, particularly on a day like today, are undoubtedly complex. When the pressure is on, mistakes can be made, and the peloton have to be alert to any potential violation of these rules. Take today for example, when Egan Bernal found himself in the huge breakaway that attempted to pull clear early on in the stage, and he was immediately informed in no uncertain terms he should not be there; it would simply not do. And so it goes, and so it goes again, until eventually, something sticks.
Except today, it didn’t.
On a long straight road with crosswinds at times forcing the riders into echelons, chaos ensued. With the pace constantly high, it became less about which riders would form the breakaway, and more about trying to keep the race from splitting apart irrevocably. It was intense and at one point the split between the two groups was a concern for the pink jersey, as well as some significant names in the GC. Yet again, the fight to bring things under control succeeded, for a while.
In the end, it took over 60km and countless false starts for the breakaway to finally form and be released. The collective sigh of relief was almost palpable as the peloton, who had raced an average of 50kph over the first 50km of the race, were finally able to settle into a more relaxed pace. A further outcome was that the breakaway themselves were able to build a sizeable lead; comprised of nine men, they had amassed an impressive seven minutes by the time they hit the first categorised climb of the day, the cat 2 Bocca Della Selva.
The climb came and went without incident, as did the following 43km of descent, except for Fernando Gaviria who fell off and had to chase himself back onto the breakaway group, whose lead was looking unassailable.
Back in the peloton Groupama-FDJ controlled for the maglia rosa, Attilo Valter, and the other GC hopefuls remained attentive alongside them, yet after the exertions of the early part of the day, and with a serious foray into the mountains beckoning on tomorrow’s stage, no-one was inclined to attack.
Victor Campanearts, Giovanni Carboni and Alexis Gougeard all tried to go clear but ultimately, it was young Frenchman Victor Lafay who won the day with a well-timed attack on a split group of riders with nothing left to give, bringing glory to Cofidis after an 11-year dry spell at the Giro.
Kiwi Stealth Mode
He had some problems today, did our George. Early on in the race he was spotted (by me) being paced back onto the bunch after seemingly having been dropped. For all I know, it could have been a comfort break. But it set the nerves jangling. It wasn’t the only time he was to be distanced, suffering a mechanical with around 65km to go. Yet he was there at the finish with the main contenders, and didn’t lose any more time to the leaders. Sure, he’s currently giving away 8.55 to the pink jersey, and it doesn’t look good. But it didn’t look good that day back in February, in Cambridge…
Remember where we left him, back with the bunch in New Zealand, waiting for his chance to make it count? Let’s rewind once more…
Each climb he pushed and each climb he couldn’t quite make the difference. Ironically, he finally broke clear of the group on the flat, with just 8km remaining in the race. When they least expected it. When he rode over that line to claim the victory he did it alone, and he did it by digging deep, just as he did last year in Gran Piemonte. And the victory was sweet, because it was hard fought, and because it was a long time coming.
So what’s the connection, I hear you ask?
It’s like the Giro in miniature: it’s early days, and George is in the weeds. He’s struggling and as far as his rivals are concerned, he’s done. I can’t claim to have any idea what’s going through George’s head at this stage in the proceedings but I sure as hell know he’s not giving this up without a fight. Whatever stubborn streak has kept George going through adversity time and time again throughout his career, it will kick in at some point. He’s come back from worse than this. Maybe not to win, but to survive. He’s fought for others and he’ll fight for his chance to stay with the best. He’s wearing the fern on his back that he won, striking out alone on the roads of New Zealand, and he can use it to his advantage.
He can hide.
He’s not wearing the bright yellow and black target that the others are used to seeing. He can slip through unnoticed, like a Kiwi ninja, and steal back seconds, maybe minutes. Let the sun shine, and our George will have his day.
They won’t see him coming. They don’t see him as a threat. And they sure as hell don’t know what he’s capable of yet. Perhaps he doesn’t even know himself. But there’s no way I’m giving up on him after a few early setbacks. Can you all say the same? Can it be possible to hang on to a shred of hope, for a while longer? Can we all agree to engage Kiwi stealth mode, and will George (quietly) up the mountains tomorrow, and over the next two weeks, and who knows… with luck (and some ninja skills) it might not be over, just yet.
Reactie plaatsen
Reacties