20.5.2021 nabeschouwing door Katy Madgwick
Hoewel de ultieme beloning van de roze trui misschien buiten bereik was voor George Bennett van Team Jumbo Visma, is zijn nieuwe doel om een etappezege te pakken misschien niet zo vergezocht als het eerder in de race leek. Terwijl het team zich vestigde in hun nieuwe rollen, met Tobias Foss de belangrijkste man voor het klassement, toonde George vandaag zijn nieuwe intentie, rijdend aan de voorzijde van het peloton naast de auto van de commissaris terwijl de race op weg was naar kilometer nul met een uitdrukking op zijn gezicht die liet zien dat hij serieus bezig was met winst.
Het was weer een dag waarop het even duurde voordat een kopgroep gevormd was en het peloton tot rust was gekomen. Er waren een paar crashes, een waarbij Marc Soler werd uitgeschakeld na een lange rit achter zijn teamauto en een andere zorgwekkender, namelijk Alessandro di Marchi die met een ambulance van de weg werd gehaald.
Het prachtige Toscaanse landschap rolde voorbij terwijl de Giro op weg ging naar de Apennijnen voor een dag met de meeste beklimmingen in één dag, afgezien van de koninginnenrit van maandag. Verderop probeerden diverse renners weg te komen maar niemand bleek weg te kunnen komen. De Jumbo Visma-jongens waren daarbij ook zeer aan de voorzijde van het peloton, en met nog meer dan 60 km te gaan reed het peloton met 75 km / u de langste etappe van de Giro tot nu toe en leek het erop dat het ook een van de moeilijkste dagen zou worden.
Na 65km werd de kopgroep eindelijk gevestigd en daartussen toch ook Jumbo-Visma's George Bennett, wat bewijst dat het serieuze gezicht dat hij trok bij de start niet alleen bluf was. De groep was sterk en toen het peloton rechtop ging zitten, wat eten aannam en de weg blokkeerde, was het tijd om te gaan hopen.
De verschuiving van focus naar etappewinsten leek te passen bij de Kiwi-kampioen omdat hij er zelfverzekerd en positief uitzag en op de eerste gecategoriseerde klim van de dag werkte hij vooraan hard niet ver achter de huidige koning van de bergen, Geoffrey Bouchard. Misschien had hij zijn oog laten vallen op het nemen van die trui, misschien dacht hij alleen aan de komende dag, maar hoe dan ook, het zag er goed uit en ik ging er helemaal voor zitten zolang het ook zou duren.
De race verliep een tijdje zonder incidenten en de kopgroep bouwde hun voorsprong verder uit. Met nog ongeveer 75 km te gaan, draaiden de omstandigheden en begon de regen te vallen, waardoor de renners hun regenjassen aantrok. George nam geen risico's en zorgde ervoor dat hij twee lagen aan had; hij stond niet op het punt om risico's te nemen na de nachtmerrie van de vierde etappe. Na de tweede gecategoriseerde klim van de dag splitste de 16-mans kopgroep zich en George maakte de cut na de afdaling, onderdeel uitmakend van een leidende groep van zes toen ze aan de derde klim begonnen, de categorie 2 Passo Della Calla.
De koplopers waren echter al snel weer bij elkaar toen ze de klim opgingen en de zon door de wolken doorbrak. De afdaling droogde op en de kopgroep boekte snelle vooruitgang, waardoor de 10 minuten plus voorsprong over het peloton werden behouden. Met nog 35km te gaan probeerde Mikkel Honore van Deceuninck-QuickStep weg te komen maar deze werd snel weer binnengehaald. Het tempo was voor sommigen te hoog en een groep van drie werd gelost en vielen terug terwijl de voorsprong op het peloton verder groeide: afgezien van een ramp groeide de hoop toen steeds duidelijker werd dat de winnaar uit deze kopgroep zou komen.
De zenuwen verzamelden zich toen ze de slotklim naderden en toen ze hem opreden slonk de groep snel af naar zes renners. Trek-Segafredo's Gianluca Brambilla maakte de eerste move, maar George Bennett zat er meteen bovenop. De volgende die het probeerde was AG2R's Andrea Vendrame die op dramatische wijze aanviel op de korte afdaling die de slotklim van de derde categorie onderbrak. George ging in de achtervolging met Brambilla en nam DSM's Christopher Hamilton op sleeptouw, en het leek erop dat de winnaar uit deze vier rijders zou kunnen komen. De overwinning was zo dichtbij dat het bijna tastbaar was; een etappeoverwinning die zo voelde alsof het van George was, dat hij dit verdiende na alles wat hem tot nu toe in de race was overkomen.
Opnieuw sloeg Vendrame toe, Hamilton volgde en George en Brambilla werden gedwongen om in de achtervolging te gaan. Ze sloten snel weer aan en met het peloton dat zichzelf effectief neutraliseerde, waren alle ogen gericht op het kwartet toen ze op de top van de slotklim aankwamen. Toen het viertal bovenop aankwamen begon ook de hoop enigszins weg te ebben; George had zijn voordeel opgebruikt, had terug moeten jagen en met niets anders dan afdaling en een mogelijke sprintfinish over om uit te spelen, werden de kansen voor hem steeds kleiner. Toch gebruikte hij de lastige afdaling naar Bagno di Romagna om de druk op de anderen op te zetten en wat voordeel te behalen. Het kwam echter weer bij elkaar toen ze op het vlakke laatste deel kwamen en na een paar kilometer met veel demarrages, reed Hamilton met nog 2,7 km te gaan weg en volgde Vendrame, gebruikmakend van wat een slecht gevoel leek te zijn tussen Bennett en Brambilla om het duo onmiddellijk te distantiëren.
Op weg naar de finale had wat er tussen Bennett en Brambilla speelde, hun kansloos gemaakt voor de overwinning: met Vendrame en Hamilton tien seconden voor hun was de laatste debetere man in de laatste paar honderd meter en pakte hij de etappeoverwinning, de eerste voor AG2R Citroen deze ronde, en George kwam uiteindelijk als vierde over de streep, woedend op Brambilla die bij de finish hem af had gesneden.
Iets meer dan tien minuten later kwam het peloton, met Vincenzo Nibali een paar seconden voor hen, veilig over de streep. De belangrijkste favorieten consolideerden allemaal hun posities, waaronder Tobias Foss die op de9e plaats in het klassement blijft, op 2,23 van maglia rosa Egan Bernal.
Opnieuw hartverscheurend voor de Jumbo Visma supporters. Als zijn geloof in succes realiteit was geweest dan had George zijn armen over de finish omhoog hebben gehesen. Als niets anders bevestigde de etappe het geloof van trouwe George Bennett-aanhangers dat hij het in zich heeft om hier in deze Giro d'Italia iets te doen; en dat zijn talent en inzet een beloning rechtvaardigen. De beloning was zo dichtbij vandaag dat we het bijna konden proeven, en omt dat op zo'n korte afstand te missen is hartverscheurend, maar we nemen er de positieve punten van mee:
- George zou zijn tekort op de top 10 van het AK met meer dan de helft verminderen.
- Hij eindigde als derde op het podium, zijn beste prestatie ooit in een grote ronde, na de degradatie van Gianluca Brambilla na zijn overtreding op de finish
En het is veilig om te zeggen dat hij klaar is voor de komende etappes. Hij heeft misschien zijn beste poging vandaag zien komen en gaan, maar de stemming waarin hij zich nu bevindt, hebben fans van de Kiwi-kampioen reden om te blijven geloven. Er wachten nog veel meer goede, eerlijke klimetappes, en George verklaarde na de etappe van vandaag openlijk dat hij het gelukkigst is als hij klimt; Geen tactiek, geen spelletjes. Voorlopig blijft de hoop zitten.
VOORUITBLIK: de etappe van morgen is zo vlak dat je er waarschijnlijk op kunt slapen. Gezien het profiel en hoe hard ze de afgelopen dagen hebben gewerkt, is de kans groot dat de renners dat ook daadwerkelijk doen. Maar de sprinters zullen wakker moeten blijven omdat ze een van hun laatste kansen hebben om het uit te vechten voor een etappewinst; met een paar van de belangrijkste sprinters die de race hebben verlaten, is dit Dylan of David's tijd om hun stempel te drukken?
Whilst the ultimate reward of the pink jersey might have slipped out of reach for Team Jumbo Visma’s George Bennett, his new goal to take a stage win might not be as far-fetched as it seemed earlier in the race. As the team settled into their new roles, with Tobias Foss the main man on GC, George showed his intent from the off today, riding on the front beside the commissaire’s car as the race headed for kilometre zero with an expression on his face that showed he meant business.
It was another day where the coming together of the breakaway took some time to settle. There were a couple of crashes, one taking out Marc Soler after a long ride behind his team car and another more worrying, resulting in Alessandro di Marchi being taken away from the course in an ambulance.
The stunning Tuscan scenery rolled by as the race headed to the Apennine ridge for a day that would feature the most climbing in a single day aside from Monday’s queen stage. Up ahead, pairs of riders were testing out at the front but still nothing stuck. The Jumbo Visma boys were visible near the front of the pack, and with over 60km to go the peloton was travelling at 75kph and on the longest stage of the Giro so far, it was looking like it would be one of the hardest days too.
After 65km the breakaway was finally established and allowed to go out and once again within its number was Jumbo Visma’s George Bennett, proving the start line game face was no mere bluff. The group was a strong one and as the peloton sat up, took on some food and blocked the road, it was time to start hoping.
The shift of focus to stage wins seemed to suit the Kiwi champion as he looked confident and positive and on the first categorised climb of the day, he was up front working hard not far behind the current King of the Mountains, Geoffrey Bouchard. Perhaps he had his eye on taking that jersey, perhaps he was thinking only about the day ahead, but either way things were looking good and I settled in for the long haul.
The race progressed without incident for a while, and the breakaway stretched out their lead. With around 75km to go, the conditions turned, and the rain started to fall, prompting the riders to don their rain jackets. George wasn’t taking any chances and made sure he had two layers on; he wasn’t about to take any chances after the nightmare of stage four. Following the second categorised climb of the day the 16-man breakaway group split and George made the cut following the descent, sticking with a leading group of six as they began the third climb, the cat 2 Passo Della Calla.
The front runners were soon back together again however as they worked up the climb and the sun burst through the clouds. The descent dried up and the breakaway made speedy progress, keeping the 10 minute plus lead out over the bunch. With 35km to go Deceuninck-QuickStep’s Mikkel Honore tried to break loose but was quickly reeled back in. The pace was too high for some and a group of three was dropped and brought back and the gap to the peloton grew yet further: barring a disaster, the hope grew as it became increasingly clear that the winner would come from this breakaway group.
The nerves gathered as they group approach the final climb and as they hit it, the group quickly slimmed down to six riders. Trek-Segafredo’s Gianluca Brambilla made the first move, but George Bennett was equal to it. Next to strike out was AG2R’s Andrea Vendrame who attacked in dramatic fashion on the short descent that interrupted the third category final climb. George gave chase with Brambilla and DSM’s Christopher Hamilton in tow, and it seemed as though the winner might come from these four riders. Victory was so close it was almost tangible; a stage victory that felt so much as though it belonged to George, that he deserved this after everything that had happened to him in the race so far.
Once again Vendrame hit out, Hamilton followed, and George and Brambilla were forced to give chase. They closed the distance and with the peloton effectively neutralising itself, all eyes were on the four-man group as they arrived at the top of the final climb. As the climb ran out, the hope too began to ebb somewhat; George had used up his advantage, had had to chase back on and with nothing but descent and a possible sprint finish left to play out, the odds were stacked against him. Yet he used the sketchy descent into Bagno di Romagna to pile the pressure on the others, gaining some advantage. It came back together as they headed on the flat final section though, and after a few kilometres of cagey back and forth, Hamilton kicked with 2.7km to go and Vendrame followed, using what appeared to be some ill feeling between Bennett and Brambilla to launch his own attack, distancing them immediately.
As they headed to the finale whatever had transpired between Bennett and Brambilla had done for their chances of victory: with Vendrame and Hamilton ten seconds up, the road ran out. Vendrame was the better man in the final few hundred metres and took the stage victory, the first for AG2R Citroen, and George finally crossed the line in fourth place, gesturing furiously at Brambilla who cut across his line at the finish.
Just over ten minutes later the peloton, with Vincenzo Nibali a few seconds ahead of them, came safely across the line. The major GC players all consolidated their positions, including Tobias Foss who remains in 9th position in the standings, 2.23 down on maglia rosa Egan Bernal.
Heart-break once again for the Jumbo Visma faithful. If wanting something hard enough could manifest that want into reality, George would have raised his arms over the finish line today. If nothing else, the stage affirmed the belief of staunch George Bennett supporters that he has it in him to do something here at this Giro d’Italia; and that his talent and commitment warrant a reward. The reward was so close today we could almost taste it, and to miss out by such a short distance is heart-wrenching, but we take from it the positives:
- - George would cut his deficit on the GC by over half.
- - He finished third on the stage, his best ever performance in a grand tour, following Gianluca Brambilla’s relegation after his offence across the line. .
And it’s safe to say he’s fired up for the stages to come. He may have seen his best shot come and go today, but the mood he’s now in, fans of the Kiwi champion have reason to believe. Many more good, honest climbing stages await, and George stated openly after today’s stage that he’s happiest when he’s climbing; no tactics, no games. For now, the hope stays put.
LOOKING AHEAD: tomorrow’s stage is so flat you could probably sleep on it. Given the profile, and how hard they’ve worked over the last couple of days, there’s every chance the riders might actually do that. But the sprinters will need to stay awake as they have one of their last chances to fight it out for a stage win; with a couple of the key sprinters having departed the race, will this be Dylan or David’s time to make their mark?
Reactie plaatsen
Reacties