WEEK 2: risico, beloning en hervorming van karakter

nabeschouwing door Katy Madgwick

Hoe Primoz Roglic zijn critici beantwoordt

De Vuelta is voor Primoz Roglic op papier redelijk succesvol geweest. Twee etappes ,een paar dagen in de rode trui, en uiteindelijk een relatief conservatieve verdediging van het bescheiden tijdsverschil dat hij heeft op de selecte groep andere grote kanshebbers voor het rood. Er was ergens een kleine blip in het midden. . . Maar daar komen we later op terug.

Wanneer je de carrière volgt van een renner, heb je de neiging om een negatief gevoel ten opzichte van die renner sneller op te merken, maar de kritiek gericht op Roglic in de afgelopen seizoenen heeft soms onrechtvaardig gevoeld . Zijn critici komen in vele gedaanten. Sommigen zijn ironisch spottend met zijn verlangen om bonusseconden te verkrijgen, om voor elke plaats aan de finish te vechten. Sommigen beschouwen hem als koud en ongenaakbaar; getalenteerd maar te berekenend om enthousiast over te worden. Ik zou zeggen dat ze de man verkeerd beoordelen. iemand die in hart en nieren een felle concurrent is; een liefhebber van de sport en vooral een echt fatsoenlijk persoon. Daar komen we later ook nog op terug.

Eerst terug naar de race.

Etappe 9 sloot het eerste blok koersen af en was een dag van veel hoogtemeters, 4.500 meter om precies te zijn. Voor Jumbo Visma ging het om consolidatie; Roglic's rivalen volgen en geen onnodige risico's nemen in de extreme hitte. De agressor onder de favorieten was opnieuw Adam Yates; hij viel aan op de laatste categorie 1 klim van Alto de Velefique en hoewel hij er goed uitzag pareerde Primoz elke aanval af en zag het eruit alsof hij een eigen aanval had kunnen lanceren. Maar hij hield zich in en bedwong zichzelf om een aanval te plaatsen en zorgde ervoor dat zijn positie niet bedreigd werd.

Na etappe 9 was er veel kritiek op zijn gebrek aan ambitie, waarom verdedigd hij liever zijn kleine voorsprong dan de klim gebruiken om een aanval te lanceren en extra tijd te pakken op zijn rivalen.

Om de twijfelaars te beantwoorden, als supporter moest ik hen eraan herinneren aan de recente teleurstellingen: waarom zou hij risico's nemen als dat niet nodig was? Het was heet. Er waren nog vele dagen koers voor de boeg. Hij wilde niet te snel aanvallen en het risico lopen weg te zakken. Hij gaf er de voorkeur aan om 'zijn kruit droog te houden' en wat op goede benen lijkt te bewaren voor later in de Vuelta, na de teleurstellingen van recente grote rondes en de verwachting die op zijn smalle Sloveense schouders lag.

Het was het soort tactiek dat de afgelopen jaren door menig klassementsleider werd gebruikt, maar vaak lijkt het erop dat Roglic kritiek aantrekt waar anderen bewondering krijgen in een tijdperk waarin aanvalstactieken de standaard lijken te zijn, wordt defensief rijden steeds meer als negatief gezien.

De architect van zijn eigen ondergang

Na de rustdag, zoals vaak het geval is, nam een kopgroep de controle over etappe 10 en liet het peloton dat toe. Toch zou het geen rustige dag worden in het peloton. Op de enige gecategoriseerde klim van de dag maakte Primoz een zet en streefde ernaar om de rest van de klassementsrenners op achterstand te zetten. Het was gedurfd, en het lukte – althans voor een tijdje – omdat hij bijna een halve minuut op zijn rivalen won.

Over de top van de klim nam hij nog meer risico in de afdaling om zo te proberen zijn kleine voorsprong verder uit te bouwen en ik keek door de smalle opening tussen mijn vingers, de enige manier waarop ik kon kijken naar de huiveringwekkende afdaling die hij had ingezet.

Nee,nee.

Nee, nee, nee. Niet weer. Was mijn eerste reactie op de val. Het is niet de eerste keer dat hij zo ten onder gaat; het is niet de eerste keer dit jaar – pijnlijke herinneringen aan de dubbele crashin Parijs-Nice kwamen te gemakkelijk in me op toen ik Primoz zijn fiets zag oppakken, de ketting weer aanreed en weer begon te rijden.

Een val zonder erg? misschien. Dat weten we pas na het podium. Niet zo gelukkig voor de supporters die probeerde de controle over hun ademhaling terug te krijgen en de dreigende hartaanval af te wenden. Het is moeilijk om een Roglic-supporter te zijn. En toch zeggen de twijfelaars dat hij koud en berekend is...

Hij is nauwgezet en afgemeten als het gaat om planning; hij kent zijn eigen lichaam en wanneer hij kan voluit kan gaan en hoe hard. Voor de Tour de France van 2021 reed hij elke klim, reed ter verkenning de TT-routes, onderzocht en bereide alles tot in de puntjes voor. Het werkte daar helaas niet. De maanden van planning en voorbereiding waren tevergeefs. Hier in de Vuelta is hij echter, net als vorig jaar, hier om iets van zijn seizoen te redden. He rijd op instinct, met verve en passie, en vooral, in zijn beste vorm, en het is mooi om te aanschouwen. Er is weinig twijfel in mijn gedachten dat de aanval tijdens etappe 10 spontaan was, gedragen door een goed gevoel in de benen en een verlangen om een risico te nemen, en zijn talent te gebruiken om wat spanning in de wedstrijd te brengen. 

Natuurlijk stonden de critici meteen klaar om na de etappe zijn onnodige risico's te duiden, en misschien had hij minder risico kunnen nemen in de afdaling, maar uiteindelijk, zoals hij tegen verslaggevers zei: "geen risico, geen glorie". Hij is fysiek in topvorm, mentaal ontspannen en zonder de onmetelijkheid van de druk die het meedogenloze'Pog v Rog'-verhaal van de Tour hem heeft toegebracht gewoon frank en vrij aan de Vuelta begonnen. Hij rijdt expressief en met vrijheid. Hij weerspiegelt de geest van de Vuelta zelf, de minst onder druk van de drie grote rondes, en degene waar historisch gezien verrassingen kunnen gebeuren. Zijn tactiek op etappe 10 was misschien een hoog risico vs een hoge beloning poging, maar ze was er een waar de koers om schreeuwde.

De volgende dag, toen hij en de rest van de fevorieten de gedoemde Magnus Cort op de formidabele slotklim in Valdepenas de Jaen opslokten, deelde hij een moment met Enric Mas; op de een of andere manier bijna statisch tijdens het beklimmen van de muur, namen de twee gladiatoren elkaar de maat op, misschien besprekend of ze zouden vechten, of een overeenkomst zouden bereiken, voordat ze ervoor kozen om aan te vallen; Cort's hart breken en de strijd om het rood opnieuw op te laten laaien.

Het was een strijd om de leiderstrui die op het eerste gezicht het grootste deel van de tweede week toebehoorde aan Odd Christian Eiking, omdat hij de rode trui overnam na etappe 10, en er zijn natuurlijk geen garanties in het wielrennen. De strijd die een paar etappes tot leven kwam, werd opnieuw tenietgedaan toen de tweede week in Extremadura ten einde liep en de hoofdrolspelers vooral naar de laatste week keken. Maar als Roglic doorgaat in zijn huidige vorm, en in de stemming lijkt te zijn waarin hij lijkt te zijn, is er geen reden om aan te nemen dat hij niet opnieuw rood zal dragen, aangezien de laatste test, een tijdrit van 33 km, nadert.

The Makings of a Legend

Ik ga nu een theorie voorstellen, waar anderen het wel of niet mee eens zullen zijn. Maar dit is mijn column, dus hier is het. Voor zijn reputatie als een koude, meedogenloze moordenaar van koersen, die niets teruggeeft aan verslaggevers en slechts voor bonusseconden rijd, is Primoz Roglic een heel aardig mens. Wij, als naaste volgelingen van zijn carrière, weten dit al: als een teamgenoot is hij dankbaar, warm en inclusief, een grote broer figuur voor jongens als Jonas Vingegaard, een vriend van de rest, en hij heeft altijd waardering voor de inspanning die anderen inzetten en de offers die ze voor hem maken. Hij is openlijk blij met de successen van anderen. Als rivaal is hij respectvol en genereus. Over het algemeen is hij een empathische, fatsoenlijke man, mogelijk tot een fout, die geeft om wat anderen van hem denken en dien overeenkomstig reageert.

In de loop van het afgelopen seizoen lijkt hij een zelfbewustzijn te hebben ontwikkeld dat heeft geresulteerd in een verschuiving in de perceptie van zijn karakter door zowel de media als de neutrale fans. Omdat hij af en toe de architect is van zijn eigen ondergang als het gaat om zijn prestaties op de weg, is de geleidelijke verschuiving in perceptie ook te wijten aan zijn eigen acties: hij geeft om wat mensen van hem denken. Hij wil anderen plezieren. En als gevolg daarvan wordt hij de favoriete renner die iedereen altijd dacht dat hij kon zijn.

Ik geloof dat zijn reacties op de controversiële overwinning op Gino Mader in Parijs-Nice, en later in Baskenland, waar hij David Gaudu openlijk toestond een welverdiende etappeoverwinning te behalen, de intentie tonen om de waargenomen misstanden recht te zetten en de grotere man te zijn. Als deze theorie waar is, en Roglic luistert naar zijn critici, dan verklaart dit misschien een manier om etappe 10 van La Vuelta uit te leggen, waar het leek alsof Roglic direct reageerde het kritiek dat geleverd werd op zijn defensieve manier van rijden na etappe 9. Door met een ongeplande actie aan te vallen die, als hij niet was gevallen, zou hebben geresulteerd in een tijdsverschil op zijn rivalen.

Dit is gewoon wilde speculatie, maar wat duidelijk is, is zijn transformatie van de bijna afstandelijke, steenachtige, zelfvernietigende stille man tot wat we nu zien, een wielrenner die tevreden is om zijn ware zelf te laten zien, speels en ondeugend, vriendelijk en intelligent, vertrouwend in zichzelf en in zijn manier van koersen – de internationale media ziet nu wat we al die tijd hebben geweten. Er is een renner nodig om een race te winnen, maar er is persoonlijkheid nodig om een legende te worden, en met zijn vechtlust, zijn ongelooflijke talent en zijn unieke en eigenzinnige karakter is het eindelijk eerlijk om te zeggen dat Primoz Roglic de kenmerken van een legende heeft. Maar misschien, om even weg te zijn van de hyperbool, is het ook eerlijk om te zeggen dat hij gewoon aardig gevonden wil worden. Wie wil dat dan niet? En het is moeilijk om Roglic niet leuk te vinden, ongeacht wat je zou denken van zijn rijstijl, zijn tactiek of zijn successen. De Sloveense renner zal al dan niet met het rood op zijn lijf deze Vuelta verlaten, maar hij zal waarschijnlijk nog een paar harten en een beetje meer respect hebben gewonnen.

Algemeen klassement na etappe 15