5.7.2021 door Erik Berendsen
Veertien jaren jong, je gaat met je ouders op vakantie, drie weken in de zon aan een mooi meertje in Zuid-Duitsland. Eigenlijk had je geen zin, thuis heb je vrienden waarmee je op de PlayStation wil gamen, niet hele dagen op de camping hangen en wachten tot jullie weer naar huis gaan. Drie weken tegen je zin in iets doen duurt lang, heel lang.
De Tour de France liep in 2020 uit op een drama, althans de laatste dag was een drama. Roglic verloor de gele trui aan Pogacar en alle voorbereidingen brachten niet de beloning waarop gehoopt werd. Daags na de Tour werd alweer vooruitgekeken, vooruitgekeken naar de Tour van 2021 waarbij en passant Luik-Bastenaken-Luik en de Vuelta nog even werden meegepakt. Het zuur van de Tour werd zoet door de overwinningen. Dit smaakte naar meer, meer zoet, en wel in de Tour de France van 2021.
Alles stond in het teken van de Tour van 2021, ja er was een heel mooi voorjaar met Wout, maar Primoz zou zich geheel richten op de Tour en niets zou daaraan af kunnen doen. Die drie weken in de Franse zon zouden de mooiste weken van het jaar moeten gaan worden. Het geel gloorde aan de horizon en met zeven sterke kameraden zou Primoz daar vol voor gaan! Hoe anders liep het, hoe zwaar valt het tegen. De groeten aan opi en omi, de valpartijen, het slechte weer, de botbreuken en de bandages, niets aan die drie mooie weken lijken mooi te worden........totdat.
Dat jouw ouders je meeslepen naar Duitsland is tot daaraan toe, maar dat het dan zeikweer blijkt te zijn is helemaal waardeloos. Je krijgt niet eens de kans om op een handdoekje bij het meer te gaan liggen, je bent verplicht om op de camping te blijven hangen, hopende op mooier weer. Na twee dagen chagrijnig bij de caravan hangen slenter je richting de recreatieruimte. Terwijl je in zelfmedelijden zwelgt en in de hoek op een oude versleten bank hangt, komt ineens de zon door. Niet buiten, want daar regent het weer eens, nee je ziet haar binnenkomen in de recreatieruimte en veert op van de bank. De regen, het chagrijn, opdringerige ouders, alles ben je ineens vergeten. Drie weken Duitsland zouden nog wel eens veel te kort kunnen zijn, je wil ineens veel meer, veel langer en je weet ook met wie......
In de Tour de France is dit ook het geval. Robert Gesink valt uit, Primoz Roglic is naar huis gegaan, Toni Martin is zichzelf niet meer na zijn valpartijen, Mike Teunissen had zonder valpartijen veel meer van dienst kunnen zijn, het is regen, onweer en er is niets over om je op te verheugen. Totdat Jonas Vingegaard zich ineens als vakantieliefde aanbiedt. De Tour is "pas" één week onderweg, maar de twee weken die nog moeten komen lijken nu al te kort, te kort om volledig te kunnen genieten van Jonas die op aan het bloeien is in de Franse zon. Pogacar is onwerkelijk sterk, maar daarachter gaat een strijd komen voor het podium waar Jonas zich volledig tussen moet gooien. Na alle jodium, gloort nu het podium.
Hopelijk besluiten ze bij Jumbo - Visma niet om eerder naar huis te gaan in verband met het waardeloze weer, want ondanks alle regen en barre omstandigheden geniet ik op dit moment van een opbloeiende liefde tussen Jonas en de Tour.
Reactie plaatsen
Reacties