Het dunne koord van topsport

door Erik Berendsen

Hoog in de tent waant hij zich in zijn eigen wereld. De acrobaat heeft maandenlang geoefend op deze uitvoering, voetje voor voetje beweegt hij zich meer en meer richting het midden van het evenwichtskoord. Hij zakt langzaam door zijn knieën en maakt vandaar uit ineens en sprong omhoog. De mensen op de grond gillen van oeh en ah, de acrobaat maakt een sierlijke salto en land met zijn armen wijd weer op het koord. Een staande ovatie is zijn deel en hij buigt triomfantelijk.

Eerlijk gezegd is het rijden in het peloton met 180 wielrenners op zich ook een acrobaten-act, het is het balanceren op een koord, hangend hoog in de circustent. Lang niet iedereen kan dat met zijn ogen dicht, lang niet iedereen doet dit zonder kriebels in zijn buik. Toch moeten ze, toch moeten de renners aan de andere kant komen, als ze bij de start blijven staan, na het zwaaien van de vlag, weten ze dat het kansloos is, dus opstappen en gaan.....

De acrobaat kan zich verstappen, het evenwicht verliezen. Even kijkt hij naar beneden, ziet een bekende zitten en de focus is weg, hij tuimelt naar beneden en weet zich op het laatste moment gered door de veiligheidslijn. De renner in het peloton evenzo, hij grijpt in zijn achterzak op zoek naar een gelletje, hij ziet de renner voor zich niet uitwijken en plots haakt zijn voorwiel in de derailleur van zijn voorganger. Zijn veiligheidslijn is er niet, geen touwtje naar de ploegleiderswagen die hem op zal vangen bij een crash. Hij weet het voordat hij op de grond ligt, vannacht zullen de lakens aan hem vastplakken, overmorgen zal elke spier in zijn nek pijn doen van de stijfheid, waarom lette hij niet op......

Het koord, het heen-een-weer wiebelen, voetje voor voetje naar voren schuifelen, de veiligheidslijn, het balanceren, alles bij elkaar is het een gevaar die bewust genomen wordt. Bij het nemen van dat gevaar ga je niet ervan uit dat ook het hele koord wel eens zou kunnen breken. Een acrobaat die zich verstapt is als een renner op de dunne lijn tussen topvorm en ziek zijn, het ziek zijn komt altijd net op een verkeerd moment, gelukkig is de veiligheidslijn daar om de renner op te vangen en is de renner na een kort ziekbed weer snel terug in training. Wat als zo'n veiligheidslijn het niet houdt, wat als je met een flinke smak naast de weg beland of nog erger een aantal meters dieper in de afgrond.

Eigenlijk is het dit jaar al te vaak gebeurd, hoog in de tent knapt het koord en er is geen veiligheidskoord aanwezig. Amy Pieters werd aangereden en het ziet er echt niet goed uit voor haar, bij elke vrouwenkoers op tv moet ik aan haar denken, voor haar familie zal de onzekerheid onmenselijk zijn. Egan Bernal keek één tel te lang op zijn Garmin en zag de stadsbus te laat, voor hem lijkt het (gelukkig) te blijven bij (slechts) één seizoen aan de zijlijn staan. Sonny Colbrelli had het geluk aan zijn zijde dat hij ná de finish in elkaar zakte, hij kon als het ware de beide uiteinden van het geknapte koord grijpen en werd net voor het te laat was gered door de mensen onder hem. 

Vrijdag was daar Milan, Milan Vader is nieuw bij de mannen van Jumbo Visma, ook hij zette de stap op het dunne koord. In de afdaling werd hij verblind door de zon? Schoot zijn voorwiel weg over een steentje? Kon hij zijn voorganger net ontwijken, maar daardoor de bocht niet houden? Onzinnige vragen over een valpartij met vreselijke afloop. Het dunne koord knapt en nu ligt Milan in Spanje in het ziekenhuis, zijn familie is aan zijn zijde, hoe zal het aflopen? Vreselijke gedachten die de koers naar de achtergrond verdrijven, waarom wacht deze op niemand??